امروز یه جورایی از این همه معطلی ناراحت بودم و شاید کمی عصبانی و حتی طلبکار. از اینکه بعد از چندین ماه سعی و تلاش برای نوشتن یه پروپوزال خوب، گذروندن انواع و اقسام کمیته های مختلف دانشگاه و گرفتن معرفی نامه از یه دانشگاه معتبر ، به هر سازمانی که مراجعه می کردم باید سیر اداری طی میشد برای بررسی مجدد پروپوزال، روش کار، پرسشنامه ها و غیره. هر سازمان در چارچوب وظایف خودش، قوانین و مقررات داخلیش عمل می کرد و این یعنی تکرار و تکرار و تکرار کارهایی که زمان رو می گرفت. وقت پژوهشگر، پرسنل اون سازمان و غیره. بعضا اشخاصی که حتی به بررسی پروپوزال می پرداختن صلاحیت علمی لازم رو هم نداشتن ولی باید این سیر طی میشد.
همش از خودم می پرسیدم واقعا نمیشه کاری کرد؟ یه ارگان یا سازمانی که تاییدش از هر نظر قابل قبول تمام ارگانهای کل کشور باشه، یک بار این فرایند طی بشه و بعد پژوهشگر لازم نباشه دائم به هر جا که مراجعه می کنه دوباره مورد سوال و پرسش و باز خواست و غیره قرار بگیره؟
به تعداد سازمانهایی که نیاز به مراجعه هست باید نامه اداری پرینت شده می گرفتیم اونم با مهر زنده. چون مهر غیر زنده رو سازمانها قبول نمی کنند حتی الان توی شرایط کرونا که حدود یک سال گذشته و ادعا داریم کارهامون الکترونیک شده و دونه دونه به سازمان های در راس مراجعه می کردم و بعد از سر و کله زدن با انواع و اقسام آدم ها ، به زیر مجموعه هاشون مراجعه می کردم. این افکار از ذهنم عبور کرد تا رسیدم به اتاق پژوهش در بهزیستی. باید خودتون حدس بزنید که با اون چیز هایی که از سر من رد میشد با چه حالی وارد اتاق شدم و شاید بتونین پیش بینی کنید که …
اتاقی در طبقه دوم در کنج یک راهرو. با در و پنجره بسته ( در شرایط کرونا) با قفسه ای از پایان نامه های مجلد. گفتم پایان نامه های مجلد. در عصر کامپیوتر هنوز هم هر سازمانی مراجعه می کردم بهم می گفتن ، پس از پایان کارم ، پایان نامه مجلد شده ام رو بهشون تحویل بدهم و این از شروط سازمان بود. در هر اتاقی فضای بسیار زیادی از اتاق رو این قفسه ها اشغال میکرد.
پرسیدم کسی هم اینا رو می خونه؟ مشخص بود که جواب بله است. هیچ کارشناسی نمیاد بگه نه، من که اینجا نشستم بیخودی نشستم و وظیفه پاییدن قفسه ها رو دارم. برای من فقط پرسیدن این سوال مهم بود، نه جوابی که می گرفتم(پانوشت ۱)
چرا چررررا سازمان به این فکر نیست که پایان نامه هایی که تحویل می گیره رو الکترونیک تحویل بگیره؟ حتی اون قدیمی ها رو به صورت صفحات پی دی اف در بیاره. چرا سیستمی وجود نداره مثل سایت تا این نتایج پژوهش ها داخلش قرار بگیره و در دسترس سطوح مختلف سازمان از مدیریت تا کارمندان جزء و پژوهشگران بعدی قرار بگیره؟ چرا یه نفر که می خواد متوجه شه در این سازمان چه کار پژوهشی انجام شده، به چه نتیجه ای رسیده باید مسافت طولانی رو طی کنه و در یه شرایط خاص و محدود بشینه پای پایان نامه های کاغذی!!! یا یه مدیر! یا یه کارشناس اجرایی!!
خب مشخصه که از خیرش می گذره.
مدارک لازم رو تحویل دادم، نامه مهمور شده زنده رو همراه با پرسشنامه مهر شده در تمام صفحاتش تحویل گرفتم تا بتونم به زیر مجموعه ها مراجعه کنم. با قول اینکه فقط و فقط برای مطالعه کیفی م برای این نامه استفاده کنم و برای مطالعه کار آزمایی م مجدد باید این سیر طی میشد.
شاید باورتون نشه ولی بعد از یکی دو تماس تلفنی به نمازخانه بهزیستی رفتم، یکی دو ساعت مونده به نماز ظهر به یاد اون روزهای قبل کنکور که هر جایی برایم کتابخانه بود، وارد نمازخانه سرد و تاریک ولی خلوت شدم تا گوشه ای بشینم، کمی آرامش بگیرم، به روز های سپری شده فکر کنم و آنچه که در پیش دارم. جزوه هامو باز کردم تا درس بخونم و از پشت پنجره های رنگی خیابون رو نگاه کردم. چقدر دلم اون پنجره های رنگی خانه های سنتی و تاریخی اصفهان را می خواهد …
پانوشت۱: الان که دارم اینا رو می نویسم به نظرم میاد سوالم کمی بی ادبانه بوده.
پانوشت ۲: کارشناسی که در اتاق بود به نظر میرسید سرماییه و شاید هم یه حس سرماخوردن داشت، توی راهرو دست هاشو با لیوان چای داغی که توی ی ماگ بزرگ ریخته بود گرم کرد، با هم وارد اتاقش شدیم و به فاصله یک متریش یه بخاری داغ گذاشته بود… بدون هیچ منفذی برای عبور هوا… وقتی وارد اتاق شدم بهم تذکر داد که در اتاق رو ببندم . من هم خودم رعایت کردم ، حس کردم معذب است، به همین خاطر دور تر ایستادم و کمی قیافه رسمی تری گرفتم. باید بهش تذکر می دادم که با بستن درها به روی آدم ها در این شرایط ، کرونا رو از خودتون دور نمی کنید، ولی نگفتم.
گاهی اوقات شرایطی هست که ناچار میشیم از نقش آموزش آدم ها در هر فرصتی دور شیم، اما من بهش عادت نکردم و بعد پشیمون میشم.