استراحت کردن یک امر کاملا عادی است که در زندگی روزمره خود به اشکال مختلف می بینیم:
در مدرسه، زمان استراحت وجود دارد.
در فوتبال، نیمه‌وقت داریم.
در محل کار، برای ناهار و چای خوردن وقفه داریم و معمولاً پس از یک هفته کاری ۴۰ ساعته، یک تا دو روز همه کارها را تعطیل می کنیم
در شب، همه ما استراحت می‌کنیم و می‌خوابیم.
بدن و ذهن ما به آن نیاز دارند.
پس چطور است که نمی توانیم، به عنوان یک مراقب خانوادگی استراحت داشته باشیم؟
پذیرش استراحت و درخواست کمک ممکن است به ویژه زمانی سخت باشد که سالمند بیشتر دچار اختلالات رفتاری باشد تا پزشکی. به طور مثال”اگر سالمندی دچار شکستگی لگن شده باشد به طوریکه نتواند حرکت کند، افراد محله و همسایه ها با ظرف‌های غذا می‌آیند و شخص مراقب را لااقل برای کم کردن مسوولیت پخت و پز کمک می کنند و یا پیشنهاد می‌کنند کارهای بیرون را انجام دهند، و شاید حتی بپرسند که آیا می‌توانند بیایند و برای سالمند کتاب بخوانند یا ساعتی را با او بگذرانند.
اما اگر سالمند تغییرات رفتاری داشته باشد و نیاز به نظارت داشته باشد، یا رفتار او غیرقابل پیش‌بینی باشد، به طور مثال دچار اختلالات حافظه شده باشد، ترس از ناشناخته‌ها بروز می‌کند. در این حالت مراقبین در این خانواده‌ها کمک کمتری دریافت می‌کنند، و روبرو شدن با این مساله دشوار است زیرا مراقب به نوعی در حال سوگواری برای سالمندی است که از دست رفته است.”
یکی دیگر از مشکلاتی که مراقبین با آن دست و پنجه نرم می کنند مسایل فرهنگی است. بسیاری از فرهنگ ها بر خودکفایی تأکید دارند. در بعضی فرهنگ ها، “این ما هستیم که باید به مشکلات خود رسیدگی کنیم و نیازهای خود را برآورده سازیم. بنابراین برای بسیاری از افراد، درخواست کمک فقط شرم‌آور است. در این فرهنگ ها افراد یاد گمی گیرند که درخواست کمک نکنند و نمی‌خواهند و دوست ندارند که اعتراف کنند که نمی‌توانند همه چیز را خودشان انجام دهند.”
اگر شما یک مراقب خانوادگی باشید، که همه ۲۴ ساعت زندگی شما و تمام روزهای هفته شما شبیه هم باشد و مراقبت دائمی داشته باشید، هیچ فرقی بین روز دوشنبه با چهارشنبه و جمعه شما وجود نداشته بشاد، هیچ وقفه‌ای وجود نداشته باشد، در واقع زندگی شما به شکلی است که هیچ چیزی برای انتظار وجود ندارد.
شما به استراحت مدیریت‌شده و برنامه‌ریزی‌شده‌ای نیاز دارید تا بتوانید انتظار روزهای تعطیل و استراحت را بکشید. این برای سلامت جسمی و عاطفی شما و روح شما مهم و مفید است.
برنامه های استراحتی که خانواده‌محور باشد یعنی به کل خانواده کمک می‌شود، نه فقط به مراقب و یا فقط فردی که نیازهای ویژه دارد، می تواند کاربردی تر و مفید تر باشد و مورد پذیرش بیشتری قرار گیرد.
از آنجاییکه “هر فردی با فرد دیگر متفاوت است، استراحت باید چیزی باشد که مراقب می‌خواهد و می‌تواند بپذیرد.”
“برنامه‌های استراحت باید به نیازهای فردی احترام بگذارند اگر می‌خواهند موفق باشند. به عنوان مثال، وقتی یک مراقبی داشته باشیم که از سالمندی که با نیازهای ویژه مراقبت می کند و فقط می‌خواهد فقط یک بار در هفته برای یک ساعت و نیم بدون هیچ نگرانی به حمام برود، نیاز است شخصی که جایگزین او شود که در خانه حضور یابد و این مراقب مطمئن باشد که هیچ‌کس به درب حمام نخواهد زد و او می‌تواند به‌طور کامل از حمام خود لذت ببرد. برای یک خانواده دیگر، که پدر معلول عاشق بازی فوتبال است، استراحت به این معنا است که یک فرد آگاه پدر را بعدازظهر یک روز تعطیل به زمین فوتبال ببرد تا مراقب و خانواده اش بتوانند در خانه خود استراحت کنند.”
انتخاب، صبر و انعطاف‌پذیری می‌تواند به ایجاد امکان استراحت کمک کند.
باید به یاد داشته باشیم که استراحت، مانند همه تصمیمات، نشان‌دهنده جایی است که مراقب در سفر خود قرار دارد. داشتن نوعی ملاقات کننده یا کمک‌کننده دوستانه در مراحل اولیه به مراقب کمک می‌کند تا با ایده‌ی تقسیم مراقبت سازگار شود و از بروز بحران جلوگیری می‌کند. استراحت باید از ابتدا بخشی از روال مراقبت کردن باشد، نه چیزی که بعد از یک بحران به آن اضافه شود.