استراحت یک امر کاملاً عادی در زندگی روزمره ماست. در مدرسه، زمان‌های استراحت وجود دارد. در فوتبال، نیمه‌وقت داریم و در محل کار، برای ناهار و چای خوردن وقفه‌هایی داریم. پس از یک هفته کاری ۴۰ ساعته، معمولاً یک یا دو روز را به استراحت اختصاص می‌دهیم. در شب، همه ما به خواب می‌رویم. بدن و ذهن ما به استراحت نیاز دارند، اما چرا به عنوان مراقبان خانوادگی نمی‌توانیم به خودمان استراحت بدهیم؟
چالش‌های استراحت برای مراقبان
پذیرش نیاز به استراحت و درخواست کمک می‌تواند به ویژه زمانی دشوار باشد که سالمند تحت مراقبت دچار اختلالات رفتاری شده باشد. برای مثال، اگر سالمندی دچار شکستگی لگن شده باشد و نتواند حرکت کند، همسایه‌ها و افراد محله با ظرف‌های غذا کمک می‌کنند. اما اگر سالمند دچار اختلال حافظه باشد یا رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی داشته باشد، احساس ترس و ناامیدی در مراقبان بیشتر می‌شود و در این شرایط، درخواست کمک بسیار سخت‌تر است.
تأثیرات فرهنگی بر درخواست کمک
مسائل فرهنگی نیز می‌تواند بر روی درخواست کمک تأثیر بگذارد. در بسیاری از فرهنگ‌ها، خودکفایی اهمیت زیادی دارد و افراد ممکن است احساس کنند که باید به تنهایی با مشکلات خود مقابله کنند. این دیدگاه می‌تواند مانع از درخواست کمک شود و به احساس شرم و ناامیدی منجر گردد.
نیاز به استراحت مدیریت‌شده
اگر شما یک مراقب خانوادگی هستید و زندگی‌تان به گونه‌ای است که هیچ وقفه‌ای ندارید، نیاز به استراحت مدیریت‌شده و برنامه‌ریزی‌شده دارید. این نوع استراحت به شما این امکان را می‌دهد که انتظار روزهای تعطیل و استراحت را بکشید. این موضوع نه تنها برای سلامت جسمی و عاطفی شما مهم است، بلکه به بهبود کیفیت زندگی کل خانواده نیز کمک می‌کند.
برنامه‌های استراحت باید به نیازهای فردی احترام بگذارند. به عنوان مثال، اگر یک مراقب نیاز دارد که یک بار در هفته برای یک ساعت و نیم بدون نگرانی به حمام برود، باید فردی جایگزین او شود تا از آرامش او اطمینان حاصل کند.
نتیجه‌گیری
انتخاب، صبر و انعطاف‌پذیری می‌تواند به ایجاد امکان استراحت کمک کند. باید به یاد داشته باشیم که استراحت باید از ابتدا بخشی از روال مراقبت باشد، نه چیزی که بعد از بروز بحران به آن اضافه شود. با ایجاد شرایط مناسب برای استراحت، می‌توانیم به سلامت روحی و عاطفی خود و سالمندان تحت مراقبت‌مان کمک کنیم.