بعضی اوقات باید پای دل ایستاد و به حرف دل گوش کرد، با همه مشغولیت ها، رنج ها ، درد ها، استرس ها و ناموزونی های روزگار، فرای مسوولیت و وظیفه رفت و کارهای نیمه تمام را تمام کرد.
امروز با همراهی کارشناس سلامت روان طرح مهرپیشگان، به منطقه ۱۷ تهران برای ملاقات سالمندان عزیز به مناسبت هفته سالمندان رفتم.
در این بازدید از خانه گرم و به یادگار مانده از معماری تهران دهه های قبل، خانم رودسری دیدن کردیم. خانه ای که ما را در بدو ورود ناخودآگاه به سال های شیرین کودکی پرتاب کرد.
پله های بلند و استوار موکت شده، درب های چوبی با شیشه های مشجر، طاقچه و آینه کاری ها و بازی نور و پرده.
در جمع گرم خانوادگی خانم رودسری مورد لطف دو عزیز سالمندمان پدر و مادر خانم رودسری قرار گرفتیم. از خاطرات دوران کودکی و فعالیت های پدر و مادر در دوران جوانی صحبت کردیم و پای درد دل مراقبین شان به خاطر مشکلاتی که اکنون دامن گیرشان هست نشستیم.
همینطور به دعوت خانم شجاعی پاسخ مثبت دادیم و مورد عنایت و مهربانی مادر عزیزشان که مدتی است در بستر هستند واقع شدیم.
خانم شجاعی در این بازدید از دوران سختی که به خاطر بیماری مادر و خودشان سپری کرده بودند صحبت کردند و اوضاع رو به بهبود مادر را تشریح کردند.
به لطف این عزیزان، حس خوب مهمان نوازی ایرانیان را با تمام وجود لمس کردیم. طعم و رایحه چای ایرانی را نوش جان کردیم. و به یاد سپردیم که فقط یک ایرانی می تواند وقتی روی فرش های لاکی راه میرود و به آمیزه رنگ های یک اصالت قدم می گذارد اشک در چشمانش حلقه بزند و مو بر بدنش سیخ شود.
امید که با افزایش حمایت های اجتماعی، کمی بتوان از دردها و مشکلات سالمندان و خانواده هایشان کاست.